Anne, baba veya kardeşlerde kaygı bozukluğu olması çocukta da kaygı bozukluğunu görülmesini etkileyebilir. Hem genetik faktörler hem de “sosyal öğrenme” önemlidir. Bandura’nın sosyal öğrenme kuramına göre çocuklar çevrelerini gözlemleyerek öğrenirler. Dolayısıyla ailesini gözlemleyen çocuk, ailesi gibi davranması gerektiğini düşünerek büyür. Ailede kaygı bozukluğu davranışları gösteren birinin olması çocuğun da bu davranışı öğrenmesine sebep olabilir.

          Kaygılı bir anne-baba çocuklar için güven dolu, huzurlu bir ortam oluşturmakta zorlanabilir. Çocukların anne-babalarını rol model aldıklarını da düşünürsek, kaygılı ve korkulu anne babalar çocuklarına da kaygı için rol model olmaktadır. İlk olarak anne-babaların kendi kaygı seviyelerini takip etmesi ve gerekli olduğunu düşünüyorlarsa psikolojik destek alması gerekir.

          Çok kaygılı bir anne, çocuğunun kendi yanından uzaklaşmasını asla istemez. Dışarıda, parkta, alışverişte veya sokakta… Her zaman çocuğun yanında durmasını ister. Bu durumda çocuk da şöyle düşünür: “Dışarısı ve çevre çok tehlikeli. Etraf güvenilmez insanlarla dolu.” Böyle düşünen çocuklarda da kaygı bozukluğu görülmeye başlar.

          Ayrıca anne-babanın her şeyi eleştiren, mükemmeliyetçi bir kişilik yapısının olması çocuğun özgüvenini ve gelişimini olumsuz etkiler. Çocuk kendini ifade edemez ve sosyal becerileri yaşıtlarına göre yetersiz kalabilir.

          Sınavlarda, okulda aşırı yüksek notlar isteyen anne-babalar, zamanla çocuğun kendini iyice yetersiz hissetmesine ve kaygıların tetiklenmesine yol açar. Çocuk tek başına uyumak istemez, okula gitmek istemez, dışarıda arkadaşları ile oynamak istemez, öğretmeni kaldırdığında tahtaya kalkmak istemez. Ve zamanla aile ile bile konuşmak istemez hale gelebilir.

          Ailenin tutumu ve sorunun çözümüne odaklanması çok önemlidir. Ayrıca erken müdahale edilmesi ve hem ailenin hem de çocuğun psikoterapi desteği alması gerekir. Çocuğa karşı şefkatli, anlayışlı bir tutum sergilenmelidir.